Van een ondernemend iemand naar ondernemer. Andy Moors begon zijn carrière als accountant bij de Arcelor-groep en is ondertussen zeven jaar CEO bij tentenfabrikant en -bouwer Veldeman. Eind 2017 rondde hij en zijn management team een management buy-out af. Een gesprek over de ondernemer als facilitator, de werknemer als ondernemer en het ondernemerschap zélf.
“Ik ben altijd ondernemend geweest: mijn studentenjobs zijn niet op twee handen te tellen”, begint Andy Moors. “En op de hogeschool was ik actief in het studentenverenigingsleven. Maar het is natuurlijk niet omdat je ondernemend bent, dat je daarom automatisch ondernemer wórdt. Als student zag ik mezelf dan ook niet als zaakvoerder. Dat speelde dus niet mee toen ik koos voor de bachelor business management. Wat dan wel? Het bedrijfseconomische trok me wel aan… maar om eerlijk te zijn, was ik een beetje schoolmoe. Ik wou verder studeren, maar het mocht niet te veel moeite kosten. De universiteit was geen optie.”
“Een keuze waar ik spijt van heb gehad. Want twintig jaar geleden was de bedrijfswereld heel gefocust op diploma’s. Ook zo bij mijn eerste werkgever Arcelor, waar ik in 1996 aan de slag ging als boekhouder. Omdat ik niet de juiste diploma’s had, moest ik me echt driedubbel plooien om door te groeien tot manager finance, administratie en HR.”
“In 2005 was er plots die vacature bij Veldeman als CFO en HR-manager. Het toeval wou ik dat ik net naar Bree was verhuisd en toe was aan een nieuwe uitdaging. Het duurde even voor ik helemaal ingewerkt was”, vertelt Andy Moors. “Arcelor is een strak afgelijnde multinational, Veldeman een familiale KMO. Da’s een andere manier van werken. Maar ook hier herhaalde ik wat ik kende uit mijn studententijd en van bij Arcelor: hard werken, initiatief tonen en buiten je eigen hokje denken.”
“Na vijf jaar komt dan die vraag: of ik de nieuwe CEO wou worden. Niet geheel onverwacht, maar toch was ik verrast. Niet onverwacht omdat we met het management in assessment waren geweest. Verrassend omdat ik binnen dat team van vijf mensen de jongste was qua anciënniteit.”
“Cru gesteld: als je nee zegt, dan stopt het daar. Dan is er geen stap hogerop meer. Tegelijk maakte ik me zorgen over de stap te veel. Mijn hele carrière had ik die ambitie om hogerop te klimmen, maar misschien was dit te hoog gegrepen? Tot dan was ik verantwoordelijk voor het financiële luik en de HR. Als CEO ben je verantwoordelijk voor álles. En dat in een technische materie, waar ik niet die dieptekennis had van ons eindproduct. Er is dus wel wat denkwerk voorafgegaan aan mijn ja…”
“Vanaf dat moment was ik dus niet langer een ondernemend iemand, maar een ondernemer. Voor mij is dat niet het beeld van de zelfstandige met een dikke sigaar. Vandaag heeft die term een andere, bredere invulling gekregen. Mijn ideaalbeeld is dat van iemand die zijn business laat groeien. Voor mij was een eerste stap om structuur aan te brengen en procedures vast te leggen, alles meetbaar maken, KPI’s bepalen en de financiële rapportering op punt te stellen.”
“Dat zit nu allemaal goed. En dan ga je als ondernemer verder denken. Over de positionering van je bedrijf, de manier waarop je communiceert, maar ook over hoe je je bedrijf als werkplek ziet. In dat opzicht wil ik een facilitator zijn. Ik wil van Veldeman een plek maken waar werknemers initiatief tonen. Als je dat intrapreneurship stimuleert, groeien je mensen en laten zij op hun beurt het bedrijf groeien.”
“Daarom lanceerden we bijvoorbeeld Energy@Veldeman, een collectieve uitdaging om met het bedrijf samen 100.000 kilometer af te leggen. Dan doet het deugd als je ziet dat dat in heel het bedrijf leeft. Het mag niet iets zijn dat ik als CEO opleg, maar iets dat door iedereen wordt gedragen. Daarom hebben we ook al eens een bootcamp georganiseerd waar werknemers ideeën voorstellen en uitwerken. Zo kijken ze verder en is er het besef dat het moeilijk is om een goed idee van theorie om te zetten in praktijk.”
“Mijn grootste bezorgdheid als CEO? Er zijn natuurlijk die grote verantwoordelijkheid en die moeilijke beslissingen. Dat maakt het soms wat eenzaam op die stoel… Gelukkig heb ik binnen Veldeman goede klankborden en een groot netwerk buiten mijn job. Waar ik wel van wakker lig, is het thema veiligheid. Ook al doen we er alles aan om de risico’s te beperken, sommige van onze mensen werken in niet ongevaarlijke omstandigheden”, besluit Andy Moors. “Op grote hoogtes, in weer en wind… De veiligheid verhogen voor onze mensen, dat is iets waar ik samen met mijn team altijd op zal blijven inzetten.”
Als ondernemer kijk ik op naar…
“Ik werk niet met voorbeelden. Ik heb wel enorm veel geleerd van mijn voorganger hier bij Veldeman. Hij deed me inzien hoe belangrijk het is om me te omringen met sterke en complementaire mensen.”
Als er vijfentwintig uren in een dag waren dan…
“Nam ik meer tijd voor mezelf en mijn gezin. Naast mijn job ben ik ook lid van verschillende netwerkverenigingen. Ik doe dat enorm graag, maar er kruipt wel veel tijd in.”
Als de stress toeslaat dan…
“Passeer ik bij mijn osteopaat (lacht). Sport is mijn uitlaatklep. Ik probeer toch zo’n twee à drie keer per week actief bezig te zijn. Een weekendje uitwaaien aan de zee helpt ook altijd.”
Als ik een onbeperkt marketingbudget had dan…
“Zette ik nog meer in op naamsbekendheid en de uitbouw van onze communicatiekanalen. Wij hebben een internationaal publiek, waardoor we momenteel echt keuzes moeten maken.”
Als ik één professionele beslissing kon terugdraaien dan…
“Een aantal jaren geleden probeerden we een bedrijf in de eventsector over te nemen. Die onderhandelingen sprongen helemaal op het einde af. Dat vind ik nu nog altijd jammer.”