Rationeel. Het is een woord dat ze zelf vaak in de mond nemen. Als ze het hebben over hoe ze knopen doorhakken. Als ze hun visie op ondernemen geven: da’s geld in een pot gooien en kijken hoe je het laat renderen. Wij voegen daar nog bescheiden aan toe. Zo bescheiden dat bedrijfsleider zijn van haast vanzelfsprekend en makkelijk lijkt. Een open_hartelijk gesprek met drie van de vijf aandeelhouders van machinebouwer IMA.
Na de nodige handtekeningen, volgde eind 2017 de officiële mededeling: André Vandeput verkoopt IMA aan vijf managers. En die vijf managers zijn Bart Aerens en Mario Hermie uit de vestiging Maldegem, en Steven Geudens, Johan Doucé en Joris Ceyssens van het filiaal in Houthalen. Op een bepaalde avond trek je dus de deur dicht als werknemer. En stap je de volgende ochtend binnen als bedrijfsleider. Een wereld van verschil?
Johan Doucé: “Nee, toch niet. Ten eerste omdat een management buy out een langdurig en intensief proces is. Je maakt die switch dus geleidelijk aan. Ten tweede omdat er voor ons eigenlijk niet veel is veranderd. Wij vijven waren al verantwoordelijk voor de goede gang van zaken hier. Elk vanuit onze eigen expertise.”
Joris Ceyssens: “We doen gewoon door zoals we bezig waren. Ons takenpakket ziet er in grote lijnen hetzelfde uit. Ik ben verantwoordelijk voor de marketing en sales. En daar verandert die nieuwe functietitel bedrijfsleider niets aan. Net zoals Johan zich zal blijven concentreren op het projectmatige en de cijfers. En Steven het operationele naar zich toetrekt. Een titel is maar een titel. Ik voel me niet anders dan vroeger, en ga me niet anders gedragen.”
Steven Geudens: “Het was een logische stap. Op een bepaald moment krijg je dat nu-of-nooitgevoel. De klik was er binnen onze directiegroep. We wisten wat we aan elkaar hadden. We geloofden in elkaars kunnen.”
Johan Doucé: “En dan leg je op een mooie dag geld op tafel om jezelf te kopen (lacht). Zoals Joris zegt: we zijn er ingerold. Springen zou ik het niet noemen. Zo voel ik het alleszins niet aan.”
Joris Ceyssens: “Dat merkte ik ook aan de reactie van mijn vrouw. Ook zij zag die beslissing aankomen. Je zal er wel lang genoeg over nagedacht hebben, zeker? Gewoon doen! Zij kent Johan en Steven, weet wat voor mensen dat zijn.”
Steven Geudens: “Of collega’s anders naar ons kijken sinds de overname? Dat denk ik niet. Waarom zou er plots een afstand moeten zijn?”
Joris Ceyssens: “Het is niet zo dat de gesprekken nu stilvallen als we erbij komen staan.”
Steven Geudens: “Integendeel. Als Joris erbij komt, gebeurt precies het omgekeerde (lacht). Ik merk wel dat er bij de nieuwe jongens een drempel is. Zij die er na de buy-out zijn bijgekomen, zien ons meer als De Baas. En ook al staat mijn deur voor iedereen open: ik besef dat het voor hen minder vanzelfsprekend is om op mij af te stappen. Terwijl dat voor mijn oude collega’s heel gewoon is. Zelfs als het over privéproblemen gaat.”
Joris Ceyssens: “Al is dat laatste eerder uitzonderlijk. We zitten hier in een bedrijf met veel blauwe persoonlijkheden, die zijn net iets terughoudender. Want vaak is de keerzijde van een open interne communicatie dat het té familiair wordt. Ik denk dat zaakvoerders van een ander type bedrijf soms grenzen moet afbakenen. Hier is dat niet nodig – onze eigen mensen voelen dat zelf goed aan.”
En de communicatie tussen de bedrijfsleiders zelf?
Johan Doucé: “Wij kunnen alles met elkaar bespreken. En op één of andere manier komen we er altijd uit. Zonder roepen, zonder dat iemand daarin de leiding neemt of zijn zin wilt doordrijven. We zijn alle vijf heel rationele mensen – dat helpt om verhitte of emotionele discussies te vermijden.”
Joris Ceyssens: “Dat blauwe rationele verbindt, maar toch zijn we andere mensen.”
Steven Geudens: “Er is niemand blauwer dan Johan. Joris is de gele. En ik, ik ben het ongeleide projectiel dat overal tussendoor laveert (lacht). Toch mag dat rationele niet ten koste gaan van het menselijke. Want dat is voor ons heel belangrijk. Vertrouwen. Samenwerken met mensen die dezelfde waardes en normen delen. Daarom hebben we ook een wat atypische aandeelhoudersovereenkomst. De meeste van die overeenkomsten zijn zo opgesteld dat je er als aandeelhouder niet uit kan. Die van ons is net heel los. Als Joris of Johan morgen beslist dat hij avonturier wordt en de wijde wereld intrekt, dan kan dat perfect. Als dat zijn droom is, wie zijn wij dan om hem tegen te houden?”
Als de stress toeslaat dan…
SG: “ Ik moet er af en toe eens uit. Op vakantie naar Oostenrijk – wandelen in de bergen. En daarnaast sporten: voetbal, tennissen… Al moet ik toegeven dat dat vooral voor het pintje achteraf is.”
JC: “ Ik ga veel fietsen. Ik heb dat echt nodig om mijn kop leeg te maken.”
JD: “ Eerlijk? Ik heb bijna nooit het gevoel dat het mij te veel wordt. Maar ik zal dan ook maar vakantie zeggen, zeker? Hopelijk leest mijn vrouw niet mee (lacht).”
Zijn jullie in de eerste plaats collega-bedrijfsleiders of vrienden?
JD: “ Dit jaar gaan we met alle vijf zaakvoerders samen op vakantie. Met de vrouwen en de kinderen erbij. Er is dus meer dan een professionele klik.”
JC: “ Een puur zakelijke relatie zou voor mij niet werken. Net omdat het werk nooit stopt. Wij zijn ook ’s avonds en in het weekend nog bezig met IMA. Het is gewoon aangenamer werken met mensen waarmee het persoonlijk en professioneel klikt. Omgekeerd: ondernemen met iemand die andere normen en waarden hanteert, zou ik niet kunnen. Ook al is dat een hele straffe in zijn vak: nee, merci.”
SG: “ Er is vriendschap tussen ons. En ik heb dat ook nodig: ik moet kunnen geloven in de collega én de mens.”