Het moest een gesprek worden over ondernemen. Het is uitgedraaid op een open_hartelijk verhaal over wat een stereotiepe ondernemer vooral níet is. “Voor zover er een soort clichébeeld bestaat: ik beantwoord er niet aan”, begint Koen Beulen. “Ik ben geen klassieke zaakvoerder, denk ik. En ik wil dat ook niet zijn.”
Koen Beulen is de vierde generatie bij Hout Beulen. “Eigenlijk zijn wij atypisch ondernemers”, verrast Koen. “Of toch volgens het clichébeeld dat de buitenwereld nog altijd heeft van een ondernemer. Wij zijn niet de harde zakenmannen die vergeten rekening te houden met de standpunten van onze omgeving. Ons zakendoen gaat over relaties opbouwen.”
“Ik ben een gevoelsmens. Mijn papa ook – aan een appelboom groeien nu eenmaal geen peren. Alles draait voor mij om vertrouwen. Daarop bouw je lange samenwerkingen, zowel met klanten als leveranciers. Je maakt dingen mee, beleeft samen ups en downs. Dat schept een band.”
“Ook in mijn eigen zaak vind ik vertrouwen belangrijk. Personeel dat van uur tot uur verantwoording moet afleggen? Een tikklok? Vaste werktijden? Dat is niet meer van deze tijd. De dag dat ik politieman moet spelen over mijn personeel, dan stopt het voor mij”, vertelt Koen Beulen. “Bij ons is er een open communicatie. Allez, ik vind dat toch. En ik hoop dat mijn werknemers daar hetzelfde over denken. Ik zie hen in elk geval als volwaardige klankborden.”
“Ik leef en doe zaken volgens het principe van tit for tat.”
“Doordat ik me toegankelijk opstel, komen verzuchtingen snel tot bij mij. Dat vind ik prima. Die laagdrempeligheid heeft wel een keerzijde. Soms verwachten ze bij wijze van spreken de volgende dag al een oplossing. En dan moet ik uitleggen dat dat niet kan op zo’n korte termijn. Open communicatie is dus iets dubbel. Toch blijf ik erachter staan, ook al is het een intensievere manier van samenwerken dan wanneer je je er als zaakvoerder allemaal niets van aantrekt.”
“Ik leef volgens het principe van tit for tat”, zegt Koen Beulen. “Als je goed doet, zullen anderen hetzelfde voor jou doen. Doe slecht, en je krijgt slecht terug. Zo doe ik ook zaken. Ik ga altijd uit van het goede van mensen. Ik begin vanuit het positieve. Daarom heb ik ook niet graag het gevoel dat ze mij iets opleggen. Ik kan er niet tegen als iemand iets probeert af te dwingen bij mij. Dan word ik ne vieze. Ook dat is tit for tat.”
“Een goeie work-lifebalance is voor mij belangrijk. Ik heb daar duidelijke afspraken over gemaakt met mijn vrouw. Af en toe moet ik mezelf corrigeren. Of doet mijn vrouw dat voor mij. Die balans houden, dat vraagt discipline.”
“Die balans begint met normale werkuren. Dat is voor mij een verhaal van vallen en opstaan. Ik probeer niet de man van de lange dagen te zijn. Respect voor zij die veel uren kunnen kloppen, maar ik geloof dat je vooral binnen bepaalde periodes moet kunnen pieken. Toch lijkt dat een soort verwachting: als ondernemer zoveel mogelijk werken. Altijd meer en meer… maar dat hou je geen jaren vol.”
“Werk zal er altijd zijn, je job als ondernemer zit er nooit op. Maar dat betekent niet dat je moet bezig blijven. Tijd is mijn kostbaarste bezit, van alle ondernemers trouwens. De momenten dat er ruimte is om de knop om te draaien, kies ik daar ook resoluut voor”, besluit Koen Beulen. “Tijd voor mijn gezin is een harde prioriteit.”
Waar word je boos van?
“Van mensen die te veel praten over hoeveel uren ze wel werken. Ik praat graag over het werk, maar de uren die daarin kruipen, vind ik minder relevant. Dan praat ik liever over de invulling van die uren, of hoe het gaat met jou als persoon.”
Wie beschouw jij als vrienden voor het leven?
“Mijn vrienden van bij de scouts. Andere ondernemers? Met sommige kom ik heel goed overeen. In mijn werkgroep binnen VKW worden vertrouwelijke dingen verteld. Dat smeedt een bepaalde band. Als we elkaar zien, dan voel ik kameraadschap. Maar mijn scoutsvrienden plaats ik toch een trapje hoger. Da’s ook logisch, ik ken ze al heel mijn leven.”
Waar kom jij tot rust?
“In de bergen. Samen met mijn gezin. Drie à vier keer per jaar trekken we richting de Dolomieten om te skiën en te wandelen. Er is zo’n gezegde I don’t need therapy, I have the mountains. Dat is echt wel zo. Ik heb die bergen nodig. Dat is yoga, dat is mindfulness, dat is alles in mekaar. Ook al ben ik er al zo vaak geweest, nog elke keer word ik verrast door die uitzichten. Het is elke keer anders. Die natuur, dat panorama… Als je samen met iemand voor de eerste keer de Dolomieten ontdekt – die verwondering die je dan ziet op die gezichten. Dat samen delen, dat is voor mij het van het.”